Gisteren de allerlaatste PDF bekeken van het manuscript van de biografie over Enith Brigitha, voormalig olympisch zwemster. Nu kan er niets meer aan veranderd worden. De presentatie in Nederland is op 29 september. Op Curaçao krijgt de minister van sport, Marilyn Alcala-Wallé, het boek op 17 oktober aangeboden. Ziehier alvast het voor- en achteromslag: Enith Brigitha
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Ik zou haast vergeten dat ik ook heb meegewerkt aan het boek Kas di shon, ofwel: de herenhuizen van Curaçao, een uitgave van LM Publishers. 
In dit boek wordt per landhuis een thema beschreven dat te maken heeft met de landhuizen van Curaçao. Ik heb me gestort op de soms merkwaardige namen van de landhuizen, de zoutwinning, het fenomeen districtsmeester, de geschiedenis van de monumentenbescherming en – de leukste – de plantage als uitspanning. Helaas hebben de volgende advertenties uit 1843 en 1852 het boek niet gehaald, daarom laat ik ze hier maar even zien:
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Slechts weinigen weten hoe het Scheveningse Madurodam aan zijn naam komt. Je denkt al gauw dat Maduro een ander woord voor miniatuur is. Samen met het bekende achtervoegsel ‘dam’ kom je zo vanzelf op de naam voor dit Nederlandse amusementsstadje.
Mooi niet. Madurodam is
genoemd naar de Curaçaose verzetsheld George Maduro, die vandaag 100 jaar geleden werd geboren. Deze Leidse rechtenstudent maakte zich tijdens de Tweede Wereldoorlog zo verdienstelijk dat koningin Wilhelmina hem in 1946 postuum onderscheidde met de Militaire Willemsorde.
Maar hoe komt onze nationale attractie aan de naam van een Curaçaose oorlogsheld? En wat deed die Curaçaoënaar trouwens in Nederland? Eerst maar het antwoord op de laatste vraag. Als tienjarige vertrok George, telg van een oud joods zakengeslacht, naar Nederland, waar hij na de middelbare school naar Leiden vertrok om er rechten te studeren.
In 1936 volgde Maduro als dienstplichtige een opleiding tot reserve‑officier. De Tweede Wereldoorlog was in 1940 amper uitgebroken, of Maduro moest zijn leidinggevende capaciteiten bewijzen. De Duitsers hadden op dat moment de Villa Dorrepaal bij Rijswijk in handen, en aan Maduro de opdracht hen ervan te weerhouden Den Haag in te nemen. Met gevaar voor eigen leven leidde hij een peloton van vijftien man. Door met één mitrailleur telkens vanaf een andere plek te vuren, leek het net leek alsof hij over veel meer mitrailleurs beschikte: de Duitsers kozen het hazenpad.
Kort daarna sloot Maduro zich bij het 
verzet aan, maar hij werd opgepakt. Na zijn vrijlating in december 1941 dook hij onder en hielp hij piloten via Spanje en Portugal naar Engeland. De Gestapo kreeg hem in 1943 opnieuw te pakken toen hij probeerde zich bij de Nederlandse strijdkrachten in Engeland aan te sluiten.Hij overleed op 9 februari 1945 in het concentratiekamp Dachau aan vlektyphus.
Hoe komt Madurodam nu aan zijn naam? Zijn ouders, Joshua en Rebecca Maduro, waren kapot van de dood van hun enige zoon. Ze wilden graag de herinnering aan George in Nederland levend houden, met een blijvend monument verbonden aan een goed doel. Hun vriendin Beppie Boon‑van der Starp bracht hen op het idee van een ministad, die in Engeland al bestond en waarvan de opbrengsten ten goede kwamen aan ziekenhuizen in Londen. Zo ontstond Madurodam waarvoor de Maduro’s een startkapitaal van 100.000 gulden leverden, een fors bedrag in de naoorlogse jaren.
Het goede doel werd een studentensanatorium. Dat bestaat niet meer, maar nog steeds keert Madurodam jaarlijks een deel van de opbrengst uit aan goede doelen. Precies zoals de Maduro’s het voor hun zoon wensten. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Een jaar na een gerechtelijke uitspraak over de bouw van een pier in het Bonairiaanse onderwaterpark diende de hoger-beroepzaak die de Eilandsraad van Bonaire had aangespannen. Alweer kregen Stinapa Bonaire en de stichting Sea Turtle Conservation Bonaire gelijk: er mag niet gebouwd worden in dit stuk beschermde natuur. Goed zo. Dan maar geen pier voor een extra terras op het eiland. Zie ook mijn bericht hierover van 22 juli 2015. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Janina en de auteurs met de roman
We waren tien dagen op Curaçao, verkochten dik 250 boeken en maakten Janina en haar familie blij met het optekenen van Janina’s oorlogsverhaal. Ze kreeg veel aandacht van de pers met een interview in het Papiamentu op TeleKorsou, een interview in de Ñapa (Janina in Ñapa), een artikel in het Antilliaans Dagblad (Janina in AD) en diverse korte artikelen met foto’s van haar verjaarsfeest, de aanbieding van het boek, de aanbieding aan minister-president Bernard Whiteman, aan de Curaçaose schoolbibliotheken en de Mongui Maduro Library (met dank voor de gastvrijheid) en van onze lezing in het Nationaal Archief.
De MinPres ontvangt het boek
Saskia Smit van het PSC ontvangt een exemplaar voor de schoolbibliotheek.
Boeken signeren na de lezing in het Archief
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Vertegenwoordigers van de schoolbibliotheken luisteren naar een praatje van Ron Gomes Casseres van de Mongui Maduro Library
Op 1 mei wordt onze roman Ren, Janina, ren! gepresenteerd samen met een andere roman die vluchtelingen als thema heeft: De verloren hand van Babah Tarawally. Dat gebeurt in de Nieuwe Boekhandel in Amsterdam. Terug naar www.DitzSchrijft.nl 
Tijdens een werklunch in Amsterdam hebben vandaag Babah Tarawally
Bespreking van de presentatie tijdens een werklunch in Amsterdam
(midden), Marjan Brouwers (midden achter) en ik de boekpresentatie van onze romans op 1 mei besproken. Het gemeenschappelijke thema, vluchtelingen, komt zowel in de roman van Tarawally terug (De verloren hand) als in onze roman over Janina de Marchena-Katz: Ren, Janina, ren! Uitgever Ron Smit zit links.
Ron, Babah en Marjan bekijken Babah’s roman.
Beide romans liggen vanaf eind april in de boekhandel. Ook de Engelse versie Run, Janina, Run!
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Nu we een omslag hebben en het boek Ren, Janina, ren! op www.amazon.com staat, althans de Engelstalige versie Run, Janina, Run!, hebben we ook onze book trailer laten aanpassen. In het één minuut durende filmpje vertelt Janina zelf over wat er gebeurde in 1942, toen haar moeder haar hielp ontsnappen aan de Duitsers en daarmee aan een vernietigingskamp. Zie:
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Het is altijd een heel gedoe om een mooie omslag te vinden voor een roman, zeker voor een roman die de jeugd van iemand beschrijft. Van de jonge Janina hadden we geen foto’s, maar gelukkig vonden we deze fraaie foto die de eenzaamheid van Janina laat zien, wanneer ze al haar familieleden is kwijtgeraakt.
De manuscripten – er is ook een Engelstalige editie: Run, Janina, Run! – liggen nu bij de drukker. Er zit niets anders op dan afwachten. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Huwelijk Ena Maduro en Emile Dankmeijer, 2 april 1946
Alle ingrediënten waren aanwezig om van Dankmeijer een verwend nest te maken. Ze werd in 1920 op Curaçao geboren in een zeer welgestelde familie en was enig kind. Met haar ouders woonde ze in een kast van een huis op het chique Scharloo, ze had een eigen kindermeisje, een yaya, en werd in een auto met chauffeur gebracht als er ergens een feest te vieren viel.
Toch is Dankmeijer geen verwend kind geworden. Integendeel, ze heeft de tweede helft van haar leven keihard gewerkt om de boekenverzameling van haar vader uit te breiden en te conserveren. Boeken over de Antilliaanse eilanden en over de Joodse geschiedenis. Al met al een collectie waarop menig bibliothecaris in het koninkrijk jaloers is.
Haar kapitaal benutte ze om een gloednieuw gebouw neer te zetten naast het familielandhuis Rooi Catootje. Dat werd in 2010 geopend, op haar 90e verjaardag. In dat moderne pand met veel glas liggen en staan nu de duizenden boeken, de krantenknipsels, de tijdschriften, de uitnodigingen en de programmaboekjes van theater- en muziekvoorstellingen. En dat alles is gratis toegankelijk voor elke geïnteresseerde.
Nee, verwend was mevrouw Dankmeijer bepaald niet en met de bibliotheek en haar verzamelwoede laat ze een unieke bibliotheek achter. Terug naar www.DitzSchrijft.nl