Vanochtend op de radio een item over Tula, die vandaag op Curaçao wordt gerehabiliteerd. Ik had er nooit bij stilgestaan dat niet iedereen de leider van de slavenopstand van 1795 als een held beschouwde en dat dus rehabilitatie nodig is. Merkwaardig. Wie zijn gesprek heeft gelezen met pater Schinck, twee dagen na het begin van de opstand, kan toch alleen maar met hem meevoelen.
Enkele citaten: “Wij zijn al te zeer mishandelt, wij zoeken niemand kwaad te doen, maar zoeken onze vrijheid, de fransche negers hebben hunne vrijdom bekoomen, Holland is ingenomen door de franschen, vervolgens moeten wij ook hier vrij zijn;”
“Heer Pater, komen alle menschen niet voort uit één vader Adam en Eva? Heb ik kwalijk gedaan dat ik 22 van mijne medebroeders verlost hebbe uit de boeijens, waar in zij onregtvaardig geworpen waren? […] Als iemand van ons gestraft wierd, wierd hem telkens tegengeworpen ‘gij zoekt ook uw vrijheid? Eens werd ik vastgebonden. Ik riep zonder ophouden genaade voor een armen slaaf, tot den laatsten losgemaakt zijnde, golfde ’t bloed uit mijne mond, ik wierp mij op den knieën . Ik viel op mijn knien en riep tot God: Oh Goddelijke Majesteit! O suijverste Geest! Is ’t dan Uwen wil dat wij zoo mishandelt worden? Ach Pater, men draagt meer zorg voor een beest, als een beest een been breekt, t wordt geneezen.”
Vandaag 228 jaar geleden kwam er op gruwelijke wijze een einde aan zijn leven. Tula een held? Natuurlijk, geen twijfel mogelijk.
Terug naar DitzSchrijft
