In 1855 kreeg Curaçao eindelijk een echt ziekenhuis. Maar zieken die vanuit Band’abou vervoerd moesten worden, mochten blij zijn als ze op een oude deur of een plank gedragen werden. Een ambulance kwam er pas in 1921 en vervoer per ezel was lang niet altijd mogelijk.
Mijn verhaal over de historie van de ambulance vindt u hier: Ambulance Ñapa Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Tot ver in de 19e eeuw waren de krankzinnigen op Curaçao opgesloten samen met de lepralijders. Zij werden kennelijk allebei beschouwd als hopeloze gevallen. In het gesticht, dat op het Rif stond, zaten de krankzinnigen vaak vastgebonden aan ijzeren kettingen. Kennelijk ging het alleen om de echt ernstige gevallen, want in 1838 telde het tehuis slechts acht lepralijders en vier krankzinnigen. Hoe het verder ging met de zorg voor de krankzinnigen lees je in krankzinnigenzorg, Ñapa 30-10-2015 Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Stel je voor: in 1862 was de pokkenepidemie op Curaçao zo ernstig, dat de armen die aan de ziekte overleden een gratis lijkwagen kregen. De angst voor besmetting was groot. Zo werd in 1883 een negenjarig jochie op zijn eentje van Jan Thiel naar Jongbloed gebracht. Laatstgenoemde plantage was toch onbewoond, dus zo kon hij niemand besmetten. Meer details over deze ziekte op Curaçao in dit artikel in de Ñapa van 17 oktober 2015: pokken op Curaçao Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Dat is wel heel bijzonder: in een recensie in het Nederlands Tijdschrift voor Obstetrie en Gynaecologie word de sfeer van mijn boek Anyway (over de Curaçaose gynaecoloog Sergio Leon) zowaar vergeleken met die van de boeken van Gabriel Garcia Márquez. Een groter compliment kan ik (fan van Márquez) haast niet krijgen. recensie Anyway in NTOG Terug naar DitzSchrijft.nl
Frits Enschedé, kleinzoon van Mimi Rainer, Reinildis van Ditzhuijzen en de ambassadeur tijdens de boekpresentatie.
Een boek over een speurtocht naar de man achter literair geschreven liefdesbrieven. Dat is Liebesbriefe aus Lemberg, geschreven door mijn zusje Reinildis van Ditzhuijzen. Ze vond het stapeltje brieven met een lint eromheen in de kluis van het huis van de familie Enschedé in Wenen. Ze werd zo gegrepen door de poëtische stijl, dat ze op zoek ging naar de schrijver ervan, Herman Lilienfeld. Na reizen door heel Europa heeft ze zijn soms moeizame leven kunnen reconstrueren. Een prachtig boek, met veel foto’s, ook van Herman en Mimi Rainer, de vrouw aan wie de brieven waren gericht. De eerste exemplaren bood ze aan in de residentie van de Nederlandse ambassadeur in Wenen aan Reina en Frits Enschedé (kleinkinderen van Mimi Rainer) en aan ambassadeur Marco Hennis. Terug naar DitzSchrijft.nl
Op het Bonairiaanse strand van Boka Chikitu in het Washington Slagbaai National Park heeft een medewerker van Stinapa een -helaas dode- potvissenbaby aangetroffen. De Koga breviceps wordt zelden gespot op zee, dus voor de wetenschap is deze vondst heel bijzonder. Potvissen kunnen 3.5 meter lang worden en een gewicht van 400 kg bereiken. Deze pasgeborene is 1.20 meter lang. Uit eerdere onderzoeken van de maaginhoud van aangespoelde potvissen blijkt dat deze walvissensoort vooral inktvis eet. Terug naar DitzSchrijft.nl
Vandaag rolde Plus Magazine in de bus met daarin de reportage van Emile Luider en mijzelf over de Ierse Wild Atlantic Way. De foto’s doen deze 2500 kilometer lange autoroute recht: wat een ruigheid en wat een schoonheid. Een jaar geleden waren wij voor dit artikel op pad en het komt allemaal weer terug. Ziehier het artikel in Plus Magazine: WAW. Zie ook mijn bijdrage op deze site van 14 oktober 2014. Terug naar DitzSchrijft.nl
Joseph Hart was een van de auteurs die op 13 maart 
hun nieuwe boek presenteerden in Amsterdam. Zijn roman, Kruispunt, belicht opnieuw (na Verkiezingsdans uit 2013) de criminele onderwereld van Curaçao.
In Kruispunt staat de agressiviteit van jonge criminelen centraal. Agressiviteit die volgens Hart niet alleen te verklaren is uit de armoede, werkeloosheid, slecht onderwijs en de eenoudergezinnen. Hij werd zeer beïnvloed door het boek van Aart G. Broek Cultuur van schaamte (ook verschenen bij In de Knipscheer). Schaamte zou mede leiden tot agressief gedrag en dat wordt in deze roman goed zichtbaar.
In de psychologische thriller beschrijft Hart twee jonge mensen met totaal verschillende achtergronden. Ze vertrekken beide naar Nederland, de een voor een vervolgopleiding, de ander omdat hem op Curaçao de grond onder de voeten te heet wordt. Een spannende roman, die goed inzicht geeft in de moderne crimineel van Curaçao. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Ruim een jaar geleden ging premier Eman van Aruba in hongerstaking.
Mike Eman tijdens zijn hongerstaking
Waarom? Omdat Nederland volgens hem buiten zijn boekje ging door aan de gouverneur van Aruba een aanwijzing te geven: hij mocht de Arubaanse begroting niet van zijn handtekening voorzien. In de Nederlandse pers werd af en toe wat lacherig gereageerd op deze hongerstaking. Maar wat blijkt: volgens de Raad van State had Eman gelijk. Nederland handelde geheel onjuist en Aruba had het budgetrecht niet aan het College financieel toezicht hoeven overdragen, zoals Nederland eiste. Zie hiervoor nogmaals mijn interview over deze kwestie met staatsrechtsgeleerde Arjen van Rijn in Trouw op 17 juli 2014: interview Van Rijn. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Een operatie zonder narcose. Tot de eerste helft van de 19e eeuw was dat heel normaal. Totdat in Amerika voor het eerst ethernarcose werd gebruikt. Dat was in 1846 en een jaar later ging op Curaçao al de eerste patiënt met deze verdoving onder het mes. Voor nog meer leuke weetjes rondom opereren op Curaçao, lees mijn artikel in de Ñapa van 5 september 2015: operaties Curaçao. Terug naar www.DitzSchrijft.nl