Het is altijd een heel gedoe om een mooie omslag te vinden voor een roman, zeker voor een roman die de jeugd van iemand beschrijft. Van de jonge Janina hadden we geen foto’s, maar gelukkig vonden we deze fraaie foto die de eenzaamheid van Janina laat zien, wanneer ze al haar familieleden is kwijtgeraakt.
De manuscripten – er is ook een Engelstalige editie: Run, Janina, Run! – liggen nu bij de drukker. Er zit niets anders op dan afwachten. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Huwelijk Ena Maduro en Emile Dankmeijer, 2 april 1946
Alle ingrediënten waren aanwezig om van Dankmeijer een verwend nest te maken. Ze werd in 1920 op Curaçao geboren in een zeer welgestelde familie en was enig kind. Met haar ouders woonde ze in een kast van een huis op het chique Scharloo, ze had een eigen kindermeisje, een yaya, en werd in een auto met chauffeur gebracht als er ergens een feest te vieren viel.
Toch is Dankmeijer geen verwend kind geworden. Integendeel, ze heeft de tweede helft van haar leven keihard gewerkt om de boekenverzameling van haar vader uit te breiden en te conserveren. Boeken over de Antilliaanse eilanden en over de Joodse geschiedenis. Al met al een collectie waarop menig bibliothecaris in het koninkrijk jaloers is.
Haar kapitaal benutte ze om een gloednieuw gebouw neer te zetten naast het familielandhuis Rooi Catootje. Dat werd in 2010 geopend, op haar 90e verjaardag. In dat moderne pand met veel glas liggen en staan nu de duizenden boeken, de krantenknipsels, de tijdschriften, de uitnodigingen en de programmaboekjes van theater- en muziekvoorstellingen. En dat alles is gratis toegankelijk voor elke geïnteresseerde.
Nee, verwend was mevrouw Dankmeijer bepaald niet en met de bibliotheek en haar verzamelwoede laat ze een unieke bibliotheek achter. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Sanatorium Scharloo
In 1911 had de Curaçaose arts Philip de Haseth Möller de durf om een miniziekenhuisje te openen aan het Waaigat op Scharloo (nu het Maritiem Museum). Het bestond tot 1923. Een dikke tien jaar later opende zijn collega Pieter Hendrik Maal in het huidige Avila Beach Hotel de Thelmakliniek, ook met volledig uitgeruste operatiekamer. Ongetwijfeld een enorm verschil met het nieuwe Sint Elisabeth Hospitaal dat nu op Curaçao verrijst. Zie voor het artikel dat ik hierover schreef in de Ñapa van 30 januari 2016: Artikel klinieken Ñapa Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Is de viering van 200 jaar Koninkrijk der Nederlanden in Nederland nu langzamerhand wel voorbij, op Curaçao zou de viering vandaag moeten beginnen. Het is op 27 januari namelijk precies 200 jaar geleden dat namens Nederland een nieuwe gouverneur, Albert Kikkert, met Zr. Ms. de Prins van Oranje de Curaçaose Annabaai binnenvoer.
De Annabaai rond 1900
Daarna zou het nog krap anderhalve maand duren, tot 4 maart 1816, eer de eilanden overzee weer officieel in Nederlandse handen kwamen, nadat ze sinds 1807 door de Engelsen waren bestuurd. Vanaf het bordes van het Gouverneurspaleis aanschouwde de gouverneur samen met de voltallige Raad het strijken van de Engelse en het hijsen van de Nederlandse vlag. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
En dit is wel een foto van Bonaire, namelijk het Gotomeer.
Dat Nederlanders weinig weten van de eilanden overzee, was al lang bekend. Maar dat een regionale krant het presteert om in één bericht drie eilanden op één hoop te gooien, is wel een heel sterk staaltje van onkunde: Nieuwe directeur Bonaire
Gelukkig kreeg ik vandaag ook een berichtje van de Stichting Nationale Parken Bonaire en weet ik dus dat de man uit dit krantenbericht inderdaad op Bonaire gaat werken (een overzeese gemeente van Nederland). Maar de foto van een Sint-Maartens strand en de zinsnede “…wordt hij verantwoordelijk voor het beheer van de twee nationale parken op Aruba.” zet de argeloze lezer wel op het verkeerde been. Sint-Maarten ligt ongeveer 900 kilometer noordelijk van Bonaire en is een zelfstandig land binnen ket koninkrijk der Nederlanden, net als Aruba trouwens, dat – schat ik – 150 kilometer verderop ligt. Ach, het zijn de voormalige Antilliaanse eilanden maar…. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
In dit prachtige pand aan de Werfstraat 6 (Otrobanda, Curaçao) werd in 1916 een kliniek ter bestrijding van geslachtsziekten gevestigd. Bepaald geen overbodige luxe, de dames en heren die met syfilis besmet waren, waren niet te tellen. Hoe dat allemaal in zijn werk ging, staat in dit artikel, dat op 5 december in de Ñapa verscheen: geslachtsziektes Ñapa
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Marjan Brouwers en ik zijn hard bezig aan de roman over de jeugd van de Curaçaose Janina De Marchena-Katz. De in Polen geboren Janina Katz woont sinds 1947 op Curaçao en heeft een fraaie winkel in de Madurostraat.
Janina groeide in de vooroorlogse jaren in een Joods gezin op tegen de achtergrond van de dreiging van het antisemitische Polen en van Hitler-Duitsland. In 1939 bezetten de Russen haar geboortestad Chorostków en werd haar vader voor vijf jaar verbannen naar Siberië. De armoede en honger in Chorostków werden steeds groter. Maar het kon erger: in de zomer van 1941 namen de Duitsers de macht over. Janina’s broer Bumek werd naar een werkkamp gestuurd en een jaar later gebeurde er dit:
De werktitel van de geheel op historische feiten berustende roman is ‘Ren, Janina, ren’ en we streven ernaar hem rond mei 2016 in de winkel te hebben. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
In 1855 kreeg Curaçao eindelijk een echt ziekenhuis. Maar zieken die vanuit Band’abou vervoerd moesten worden, mochten blij zijn als ze op een oude deur of een plank gedragen werden. Een ambulance kwam er pas in 1921 en vervoer per ezel was lang niet altijd mogelijk.
Mijn verhaal over de historie van de ambulance vindt u hier: Ambulance Ñapa Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Tot ver in de 19e eeuw waren de krankzinnigen op Curaçao opgesloten samen met de lepralijders. Zij werden kennelijk allebei beschouwd als hopeloze gevallen. In het gesticht, dat op het Rif stond, zaten de krankzinnigen vaak vastgebonden aan ijzeren kettingen. Kennelijk ging het alleen om de echt ernstige gevallen, want in 1838 telde het tehuis slechts acht lepralijders en vier krankzinnigen. Hoe het verder ging met de zorg voor de krankzinnigen lees je in krankzinnigenzorg, Ñapa 30-10-2015 Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Stel je voor: in 1862 was de pokkenepidemie op Curaçao zo ernstig, dat de armen die aan de ziekte overleden een gratis lijkwagen kregen. De angst voor besmetting was groot. Zo werd in 1883 een negenjarig jochie op zijn eentje van Jan Thiel naar Jongbloed gebracht. Laatstgenoemde plantage was toch onbewoond, dus zo kon hij niemand besmetten. Meer details over deze ziekte op Curaçao in dit artikel in de Ñapa van 17 oktober 2015: pokken op Curaçao Terug naar www.DitzSchrijft.nl