Op de zaterdag voor Pinksteren verscheen een uitgebreid artikel van mij over Green Force Curaçao in de Curaçaose Ñapa. Wie meer wil weten over de drijfveren van Timo Brouwer, maar ook over de tegenwerking die hij krijgt, leze GreenForce Ñapa
Terug naar DitzSchrijft.nl
De twee eilanden Bonaire en Curaçao liggen vlak bij elkaar. Bonaire valt rechtstreeks onder Nederland, Curaçao heeft een eigen regering. Dat verschil is merkbaar wanneer het om recycling gaat. Op Bonaire verstrekt Nederland subsidies, op Curaçao regelt Timo Brouwer in z’n eentje dat plastic en blikjes worden ingezameld en verwerkt. Lees het artikel over dit onderwerp van Janita Monna en mijzelf in dagblad Trouw: Recycling Bon en Cur en Recycling Bon en Cur2.
GreenForce Curaçao zorgt voor afvalbakken op de stranden van Curaçao (foto: GreenForce)
Terug naar DitzSchrijft.nl
Laat je niet in de luren leggen. De meeste media hebben het over de Nederlandse tennisser Jean-Julien Rojer, maar hij is gewoon geboren op Curaçao en heeft ook een echt Curaçaose
Foto: si.robi
naam. Nu hij eerste is geworden in het gemengd dubbel op Roland Garros, zal Nederland hem wel weer claimen als Nederlander en zijn Curaçaose afkomst wijselijk onder het tapijt vegen. Een beroepsboef zoals Gwenette Martha wordt daarentegen meteen als Curaçaoënaar weggezet. Daar wil Nederland niets mee te maken hebben. Overigens: Jean-Julien woont in Amerika! Terug naar DitzSchrijft.nl
Els Langenfeld, de schrijfster van Porto Marie, overleed bijna een jaar geleden. Haar boek was net uit. Deze week kwam het bericht dat dit boek, met drie korte, historische verhalen over de Curaçaose plantage Porto Marie, door de Nederlandse TaalUnie is 
genomineerd voor de Inktaap 2015. De Inktaap is dé literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied, waarbij leerlingen uit het hele Nederlandse taalgebied worden geconfronteerd met actuele literatuur, namelijk de winnaars van de Ako Literatuurprijs, de Gouden Boekenuil, de Libris Literatuur Prijs én de nominatie uit de Cariben. En dat is dus Porto Marie.
De korte verhalen gaan vooral over de gewone, gekleurde bewoners van Porto Marie. Het eerste verhaal speelt in 1738, het tweede in 1795 tijdens de grote slavenopstand op het eiland en het derde verhaal uit 1888 laat zien dat de gekleurde bevolking ook na de afschaffing van de slavernij in 1863 nog steeds een afhankelijke positie inneemt.
In het komende schooljaar vormen leerlingen in de leeftijd van 15 tot 18 jaar plaatselijke jury’s. Zij lezen de vier boeken, praten erover en kiezen uiteindelijk de winnaar die op 10 maart 2015 bekend zal worden. Terug naar DitzSchrijft.nl
Op een kunstmatig eiland op Bonaire, te midden van de roze flamigo’s, zijn de laatste weken tientallen sterns neergestreken. Ze werden gelokt door houten soortgenoten, die werknemers van Cargill Bonaire (dat zout oogst en verwerkt) hebben gemaakt. Inmiddels, medio mei 2014, broeden er meer dan negentig paartjes Amerikaanse Dwergsterns (Sternula antillarum) en twee paar Visdieven (Sterna hirundo).
De lokvogels staan op een kunstmatig broedeiland, waar de sterns in alle rust kunnen broeden. Dat is wel nodig ook, want de vogels broeden in kolonies op de grond en zijn dus zeer kwetsbaar voor rovers zoals katten en ratten. Bonaire is de eerste plek in het Caraïbisch gebied waar deze aanpak wordt toegepast. Een deel van het gebied waar het kunstmatige eilandje ligt is wettelijk beschermd onder het internationale Ramsar-verdrag. Terug naar DitzSchrijft.nl
Jos Rozenburg heeft jaren lang onderzoek gedaan naar Antilliaanse oorlogsslachtoffers. Wat blijkt, het zijn er niet 129, maar 166. Dat schrijft hij in zijn boek De Antillen in de Tweede Wereldoorlog, dat net is uitgekomen. Op de website www.antillesatwar.com staan alle namen en gegevens die bekend zijn van de Antilliaanse oorlogsslachtoffers. Wie ontbreekt is Marco Gandelman. Navraag bij de auteur leert dat er in 1957 criteria zijn opgesteld, waaraan Marco niet voldoet. Deze in Polen geboren Asjkenazische jood kwam in 1929 met zijn ouders naar Curaçao, maar was (nog) geen Nederlander. Ook stond hij niet ingeschreven bij de burgerlijke stand op het eiland. En dan ben je volgens die criteria geen Antilliaans oorlogsslachtoffer.
In 1939 vertrok Marco, twintig jaar oud, naar Nederland, om in een jeshieve een opleiding tot rabbijn te volgen. In de oorlog diende hij vermoedelijk 
in het Nederlandse leger. Het Rode Kruis meldde in 1945 namelijk dat Marco gevangen had gezeten in een krijgsgevangenkamp in Cieszyn, op de grens van het huidige Polen en Tsjechië. Daar zou hij aan de tyfus zijn overleden.
Geen Nederlander, niet geboren op een van de Antilliaanse eilanden en niet ingeschreven bij de burgerlijke stand. Het blijven natuurlijk maar regeltjes. Voor veel Antillianen, en zeker voor de Asjkenazische joden op Curaçao, hoort ook Marco Gandelman tot de oorlogsslachtoffers die vandaag, op 4 mei, herdacht worden. Terug naar DitzSchrijft.nl
Vandaag vieren we de eerste Koningsdag. Althans in Nederland. Op Curaçao vieren ze het als vanouds op 30 april, omdat daar ook 1 mei een feestdag is. Wel zo handig, twee feestdagen achter elkaar.
Maar de oranjeliefde is er even groot, zo niet groter dan in Nederland. Na het nieuws van de aanstaande troonswisseling vorig jaar grepen redactie en directie van de Papiamentstalige krant Ultimo Noticia meteen de verfpot voor een feestelijke aankleding van hun historische pand. Met dit fraaie resultaat. Terug naar DitzSchrijft.nl
Het Duitse Goslar, aan de rand van de Harz is een beeldschoon stadje 
met een keur aan vakwerkhuizen. Maar we wilden ook wel iets van de omgeving zien, het liefst per fiets. Dus togen we naar Hans Speed, de enige zaak die fietsen zou verhuren. Deze winkel zegt vanaf 10 uur open te zijn, maar was om 11 uur nog steeds gesloten. Gelukkig zagen we vlakbij een andere fietsenzaak – de firma Ansorge – die alleen e-Bikes verhuurde. Dat bleek een goede keuze, want de heuvels zijn met een gewone fiets weliswaar ook te beklimmen, de luxe van een accu die met je mee trapt, is natuurlijk nooit weg.
Dus daar gingen we dan langs zoet geurend
koolzaad en door de bossen van de Harz. Bij de VVV hadden we een brochure ontvangen met diverse fietsroutes. Gratis, maar volgende keer betalen we liever. De routebeschrijving was af en toe zo beroerd, dat we er zonder links en rechts navragen niet uitkwamen. Dat kan beter. Desondanks was het een zeer aangename fietstocht. Als ze volgende keer nog geen knooppuntensysteem hebben, kopen we een goede kaart. Terug naar DitzSchrijft.nl
Sint Eustatius wil de Rijksvertegenwoordiger in Caribisch Nederland, Wilbert Stolte, niet zomaar laten gaan. Of hij zich maar aan zijn belofte wil houden en zorgen dat de schade aan een 18e-eeuwse muur met aangrenzend gemakhuisje op het eiland wordt hersteld. De suggestie komt van de St. Eustatius Monuments Foundation.
Stolte stapt per 1 mei vervroegd op. Hij werd in 2011 aangesteld om toezicht te houden op de integriteit van de bestuurders overzee, maar kwam vervolgens zelf in opspraak.
Op St. Eustatius nam men al afscheid van hem. Maar de
Walter Hellebrand bij de vernielde, historische muur.
Monumentenstichting had nog een appeltje met hem te schillen. Want waarom was de gescheurde en omgevallen historische muur met 18e-eeuws gemakhuisje, midden in het beschermde stadsgezicht van Oranjestad, nog niet gerestaureerd? Bouwbedrijf MNO Vervat had deze tijdens de aanleg van de waterleiding flink beschadigd en in 2012 verzekerde Stolte dat die schade vergoed zou worden.
Walter Hellebrand, directeur van de Monumentenstichting: “Het zou een werkelijk positief gebaar zijn van Stolte en een blijvende nalatenschap van zijn functioneren als hij bewerkstelligt dat dit bijzondere historische bouwwerk wordt hersteld. Het gemak is één van slechts vier overgebleven bakstenen buitenprivaten op het eiland.”
De aanleg van de waterleiding werd gefinancierd met geld van de Europese Unie. Deze gelden werden lokaal gefaciliteerd door USONA (Uitvoeringsorganisatie Stichting Ontwikkeling Nederlandse Antillen), waarvan Stolte van 2008 tot 2011 penningmeester was. Terug naar DitzSchrijft.nl
In december 2013 schreef ik over de roman Verkiezingsdans van Jopi Hart. Behalve boeken schrijven doet Jopi nog veel meer. Hij is een echte Otrobandista en zet zich al jaren in voor het behoud van de wijk Otrobanda, die eind 17e eeuw geleidelijk aan groeide.
zo zien nog te veel huizen in Otrobanda eruit
Namens de Fundashon Sirbi Komunidat roept hij de politiek nu op om geen nieuwe huizen te bouwen bij het landhuis Wechi, aan de Weg naar Westpunt. En hij heeft gelijk. Het is een stuk ongerepte natuur dat veel te ver van de stad ligt.
Jopi plaatst de huizenbouw in een breder perspectief. Ik citeer: “Om werk te scheppen moet de economie groeien. Om de economie te doen groeien moet er geïnvesteerd worden in activiteiten die inkomens genereren. Een van deze activiteiten is de bouw en onderhoud van gebouwen. Een andere activiteit is het toerisme, dat ook bijdraagt aan onderhoud en constructie, naast dienstverlening in de wijdste zin van het woord. Al deze activiteiten zijn met elkaar verbonden.”
Maar zo kan het ook
“Een voorbeeld: wanneer een historisch pand in het stadscentrum wordt onderhouden, schept dit werk in de bouw en verhoogt daarbij meteen het historische aspect van de stad waardoor ook een bijdrage wordt geleverd aan het toeristisch product. Dit schept werkgelegenheid in het toerisme en meer inkomen voor de werkende bevolking. In plaats van huizen te bouwen buiten de stad, concentreren wij ons op onderhoud van onze historische stad, bouwen we woningen en appartementen in de binnenstad, zodat er meer werkgelegenheid wordt geschapen, wat meer inkomen oplevert, er meer mensen in de stad verblijven, die meer inkopen doen, en er daardoor meer leven in de brouwerij komt. Zelfs transportkosten worden minder wanneer men in de stad woont en werkt.”
Wat kan ik hier nog aan toevoegen? Terug naar DitzSchrijft.nl Zie ook: monumentenverval Curaçao