Sinaya Wolfert heeft het weer geflikt: op 30 november presenteerde ze in landhuis Habaai en begeleid door muziek en voordrachten een
prachtig boek over het dagelijks leven rondom de olieraffinaderij. Een stuk geschiedenis van Curaçao, met verhalen van voormalige Shellmensen en vooral veel foto’s die laten zien hoezeer de raffinaderij verweven is met het eiland.
Te bestellen via: sinaya.wolfert@gmail.com
Terug naar www.DitzSchrijft.nl
De Isla, of eerst Shell, bestaat zelfs al meer dan 100 jaar. In dit door Sinaya Wolfert gemaakte fotoboek komt goed tot uiting dat Curaçao in 1915 feitelijk is herboren en haar grootste metamorfose onderging. Niet alleen de omvang van de bevolking veranderde, ook de samenstelling. In de voorbije eeuw leefden, woonden, werkten, sportten, dineerden, en relaxten we in en rondom de raffinaderij. In het boek vertellen de teksten de verhalen die de foto’s niet meer kunnen laten zien. Verhalen die het verleden doen herleven en ons tegelijkertijd laten inzien waarom dingen zijn zoals ze nu zijn. Terug naar www.DitzSchrijft.nl
Het is een smeerboel en het stinkt. De enorme raffinaderij staat al bijna een eeuw lang Curaçao te vervuilen. Vonden in de jaren vijftig nog 10.000 mensen werk bij de raffinaderij, die destijds van Shell was, tegenwoordig zijn het er nog geen duizend. Het belang voor de werkgelegenheid is dus stevig geslonken. Toch blijft de Curaçaose overheid vasthouden aan deze stinkende industrie en durft Nederland er niks van te zeggen, omdat ze vooral niet voor neokolonist wil worden uitgemaakt.
De oude joodse begraafplaats Beth Haim wordt ‘ingekapseld’ door de raffinaderij.
Het belang voor de werkgelegenheid is dus stevig geslonken. Toch blijft de Curaçaose overheid vasthouden aan deze stinkende industrie en durft Nederland er niks van te zeggen, omdat ze vooral niet voor neokolonist wil worden uitgemaakt.
Van de hand van collega Nico de Fijter verscheen op 30 september in Trouw het eerste deel van een tweeluik over de olieraffinaderij, die op het eiland kortweg Isla wordt genoemd. Daaruit blijkt dat er geen duidelijke visie is omtrent de toekomst van deze vervuiler. En dat terwijl de smerige dampen die de Isla regelmatig uitstoot bewezen schadelijk zijn voor de omwonenden.
Al jaren vecht de SMOC (stichting Schoon Milieu op Curaçao) voor strikte handhaving van de milieuregels, maar er gebeurt niets. De Isla kan ongegeneerd zijn gang gaan. Soms, als het echt erg wordt, moeten de scholen in de omgeving hun deuren sluiten.
Er is een alternatief, gepresenteerd door GreenTown Curaçao. Zij propageren schoonmaak van het hele terrein, waarna er een groene stadswijk kan worden gebouwd met trekkers als een stadion, een jachthaven en/of een groot concertgebouw. Volgens GreenTown Curaçao zou dit op den duur tussen de 10.000 en de 15.000 banen opleveren. Misschien wel erg optimistisch, maar altijd beter dan die schamele 1000 mensen die nu bij de Isla werken. Terug naar DitzSchrijft.nl